(το κείμενο που μοιράστηκε στην πολυτεχνειούπολη σε pdf)
ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ
Είμαστε κομμάτια μιας κοινωνίας που δεν χάνει ευκαιρία να επιδεικνύει το αναπτυσσόμενο φασιστικό της προσωπείο. Μιας κοινωνίας που οπλίζει τα χέρια φασιστών δολοφόνων. Μιας κοινωνίας στην οποία σφραγίζονται αυτοοργανωμένοι χώροι και καταλήψεις, και αυτή σιωπά. Μιας κοινωνίας όπου καταργούνται εργασιακά δικαιώματα εν μία νυκτί. Ταυτόχρονα, είμαστε φοιτητές σε ένα πανεπιστήμιο που μέρα με τη μέρα εντατικοποιείται και χάνει τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σταδιακά σε ένα χώρο στον οποίο θέση έχει μόνο όποιος παράγει για το συμφέρον των αφεντικών.
Σε αυτά τα πλαίσια, οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (που βαφτίζονται διαθεσιμότητες) δεν μας εξέπληξαν, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες. Γενικά, τα τελευταία χρόνια είμαστε θεατές μιας κρατικής πολιτικής που επιτίθεται στους εργαζόμενους καταργώντας συλλογικές συμβάσεις και θέσεις εργασίας χωρίς να διστάζει μάλιστα να επιτάσσει και απεργούς (ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στο μετρό, καθηγητές), πάντα σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα προσπαθώντας να ξυπνήσει από τη ραστώνη των τελευταίων ετών αντιδρά σπασμωδικά και ο κάθε κλάδος αγωνίζεται μεμονωμένα χωρίς να διαχέονται και να κοινωνικοποιούνται οι αγώνες. Σε αυτή την ανυπαρξία γενικευμένης αντίδρασης στηρίζεται κυρίως το κράτος, έχοντας καλλιεργήσει εδώ και χρόνια τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων.
Στεκόμαστε δίπλα τους, όχι υποκινούμενοι από κάποιο αίσθημα φιλανθρωπίας, αλλά στα πλαίσια της ταξικής αλληλεγγύης. Διευκρινίζουμε ότι ο ρόλος μας σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι ούτε αυτός της “πατερίτσας”, που προσφέρει μια άκριτη υποστήριξη, και σίγουρα ούτε και αυτός του πεφωτισμένου καθοδηγητή που κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο έτοιμος να οικειοποιηθεί τις διεκδικήσεις και τις ενδεχόμενες επιτυχίες του.
Η άποψή μας είναι ότι ένας αγώνας που περιορίζεται στις συντεχνιακές διεκδικήσεις ενός επιμέρους κλάδου, είναι χαμένος πριν καν δοθεί. Ένας αγώνας στον οποίο εντοπίζονται νοοτροπίες του τύπου «το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να πάρω πίσω τη δουλεία μου» είναι δύσκολο να αναπτύξει συλλογική και ταξική συνείδηση. Ένας αγώνας που δεν έχει δικό του λόγο και σχέδιο δράσης, αλλά ελέγχεται και καθοδηγείται πλήρως από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι δέσμιος των επιδιώξεων της. Ένας αγώνας που βασίζει την προώθησή του στα ΜΜΕ-κρατικά φερέφωνα, αντί να στηρίζεται στις ίδιες του τις δυνάμεις, είναι απομονωμένος. Ένας αγώνας που στηρίζει την επιβίωσή του σε θεσμικά όργανα (πρύτανης, κοσμήτορες κλπ), θα περιοριστεί στα στενά τους όρια, που είναι δομημένα ώστε να ευνοούν το κράτος. Ένας αγώνας που εστιάζει στον υποτιμημένο χαρακτήρα του δημοσίου δωρεάν πανεπιστημίου και όχι στις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό, επιζητά την επιστροφή στο χθες, και όχι την οικοδόμηση του αύριο.
Συγκεκριμένα, εφόσον τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο και τα μέλη Δ.Ε.Π. έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους αποφασίζοντας οι μεν καταλήψεις των σχολών και οι δε έναρξη απεργίας, η απόρριψη της πρότασης για κατάληψη του Ιδρύματος φαντάζει παράλογη. Δεδομένου του ότι η πρόταση αυτή τέθηκε στην πρώτη συνέλευση εντοπίζουμε τα κολλήματα εφαρμογής της σε συνδικαλιστικά τερτίπια και δηλώσεις τρομοκρατίας (παρέμβαση εισαγγελέα,εισβολή ΜΑΤ). Για εμάς , όμως , ο αγώνας δεν πρέπει να περιορίζεται στα πλαίσια της νομιμότητας προκειμένου να είναι νικηφόρος.
Συνοψίζοντας λοιπόν, για εμάς ένας αγώνας πρέπει να είναι αυτοοργανωμένος και να προωθεί τα συμφέροντα των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, με κινητήρια δύναμη πάντα την αλληλεγγύη. Σεβόμαστε τον αγώνα αυτό των εργαζομένων του ΕΜΠ, και γενικότερα της τριτοβάθμιας, και στεκόμαστε έμπρακτα αλληλέγγυοι, διακρίνοντας τις προοπτικές που έχει στα πλαίσια του πανεκπαιδευτικού μετώπου που αναδύεται.
ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΑΓΩΝΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΤΙΚΕΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ
Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ