Author: kpapasotiriou

(το κείμενο που μοιράστηκε στην πολυτεχνειούπολη σε pdf)

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ

Είμαστε κομμάτια μιας κοινωνίας που δεν χάνει ευκαιρία να επιδεικνύει το  αναπτυσσόμενο φασιστικό της προσωπείο. Μιας κοινωνίας που οπλίζει τα χέρια φασιστών δολοφόνων. Μιας κοινωνίας στην οποία σφραγίζονται αυτοοργανωμένοι χώροι και καταλήψεις, και αυτή σιωπά. Μιας κοινωνίας όπου καταργούνται εργασιακά δικαιώματα εν μία νυκτί. Ταυτόχρονα, είμαστε φοιτητές σε ένα πανεπιστήμιο που μέρα με τη μέρα εντατικοποιείται και χάνει τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σταδιακά σε ένα χώρο στον οποίο θέση έχει μόνο όποιος παράγει για το συμφέρον των αφεντικών.

Σε αυτά τα πλαίσια, οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (που βαφτίζονται διαθεσιμότητες) δεν μας εξέπληξαν, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες. Γενικά, τα τελευταία χρόνια είμαστε θεατές μιας κρατικής πολιτικής που επιτίθεται στους εργαζόμενους καταργώντας συλλογικές συμβάσεις και θέσεις εργασίας χωρίς να διστάζει μάλιστα να επιτάσσει και απεργούς (ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στο μετρό, καθηγητές), πάντα σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα προσπαθώντας να ξυπνήσει από τη ραστώνη των τελευταίων ετών αντιδρά σπασμωδικά και ο κάθε κλάδος αγωνίζεται μεμονωμένα χωρίς να διαχέονται και να κοινωνικοποιούνται οι αγώνες. Σε αυτή την ανυπαρξία γενικευμένης αντίδρασης στηρίζεται κυρίως το κράτος, έχοντας καλλιεργήσει εδώ και χρόνια τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων.

Στεκόμαστε δίπλα τους, όχι υποκινούμενοι από κάποιο αίσθημα φιλανθρωπίας, αλλά στα πλαίσια της ταξικής αλληλεγγύης. Διευκρινίζουμε ότι ο ρόλος μας σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι ούτε αυτός της “πατερίτσας”, που προσφέρει μια άκριτη υποστήριξη, και σίγουρα ούτε και αυτός του πεφωτισμένου καθοδηγητή που κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο έτοιμος να οικειοποιηθεί τις διεκδικήσεις και τις ενδεχόμενες επιτυχίες του.

Η άποψή μας είναι ότι ένας αγώνας που περιορίζεται στις συντεχνιακές διεκδικήσεις ενός επιμέρους κλάδου, είναι χαμένος πριν καν δοθεί. Ένας αγώνας στον οποίο εντοπίζονται νοοτροπίες του τύπου «το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να πάρω πίσω τη δουλεία μου» είναι δύσκολο να αναπτύξει συλλογική και ταξική συνείδηση. Ένας αγώνας που δεν έχει δικό του λόγο και σχέδιο δράσης, αλλά ελέγχεται και καθοδηγείται πλήρως από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι δέσμιος των επιδιώξεων της. Ένας αγώνας που βασίζει την προώθησή του στα ΜΜΕ-κρατικά φερέφωνα, αντί να στηρίζεται στις ίδιες του τις δυνάμεις, είναι απομονωμένος. Ένας αγώνας που στηρίζει την επιβίωσή του σε θεσμικά όργανα (πρύτανης, κοσμήτορες κλπ), θα περιοριστεί στα στενά τους όρια, που είναι δομημένα ώστε να ευνοούν το κράτος. Ένας αγώνας που εστιάζει στον υποτιμημένο χαρακτήρα του δημοσίου δωρεάν πανεπιστημίου και όχι στις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό, επιζητά την επιστροφή στο χθες, και όχι την οικοδόμηση του αύριο.

Συγκεκριμένα, εφόσον τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο και τα μέλη Δ.Ε.Π.  έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους αποφασίζοντας οι μεν καταλήψεις των σχολών και οι δε έναρξη απεργίας, η απόρριψη της πρότασης για κατάληψη του Ιδρύματος φαντάζει παράλογη. Δεδομένου του ότι η πρόταση αυτή τέθηκε στην πρώτη συνέλευση εντοπίζουμε τα κολλήματα εφαρμογής της σε συνδικαλιστικά τερτίπια και δηλώσεις τρομοκρατίας (παρέμβαση εισαγγελέα,εισβολή ΜΑΤ). Για εμάς , όμως , ο αγώνας δεν πρέπει να περιορίζεται στα πλαίσια της νομιμότητας προκειμένου να είναι νικηφόρος.

Συνοψίζοντας λοιπόν, για εμάς ένας αγώνας πρέπει να είναι αυτοοργανωμένος και να προωθεί τα συμφέροντα των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, με κινητήρια δύναμη πάντα την αλληλεγγύη. Σεβόμαστε τον αγώνα αυτό των εργαζομένων του ΕΜΠ, και γενικότερα της τριτοβάθμιας, και στεκόμαστε έμπρακτα αλληλέγγυοι, διακρίνοντας τις προοπτικές που έχει στα πλαίσια του πανεκπαιδευτικού μετώπου που αναδύεται.

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΑΓΩΝΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΤΙΚΕΣ  ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

(Το κείμενο που μοιράστηκε στην πολυεχνειούπολη σε PDF)

ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΣΑΣ ΟΝΕΙΡΑ

Στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βιώνουμε, το πανεπιστήμιο αναγκάζεται να ακολουθήσει ένα νέο μοντέλο διαχείρισης προκειμένου να γίνει αποδοτικότερο για κράτος και κεφάλαιο. Ενώ μέχρι τώρα λειτουργούσε υποβοηθητικά για την αγορά, πλέον αποτελεί κομμάτι της και διοικείται ως τέτοιο, με όρους ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας. Αυτό ακριβώς έρχεται να επιβάλει και το Συμβούλιο Ιδρύματος προωθώντας ενα δυτικοευρωπαϊκό πανεπιστημιακό πρότυπο βασισμένο στην εντατικοποίηση της φοιτητικής καθημερινότητας, τον ατομισμό, την εξάρτηση ερευνητικών προγραμμάτων και προγραμμάτων σπουδών αποκλειστικά από τις ανάγκες της αγοράς, στα αποστειρωμένα campus χωρίς καμία μορφή πολιτικής έκφρασης και συλλογικοποίησης. Με άλλα λόγια, όποιος δεν “παράγει”, δεν χωράει· όποιος μιλάει, οργανώνεται και αντιστέκεται, δεν χωράει.

 “Τέλος, συζητήθηκαν θέματα που αφορούν στην καθημερινότητα στο ΕΜΠ. Μεταξύ άλλων, συζητήθηκε το θέμα του πρώην καταστήματος  Παπασωτηρίου. Το ΣΙ αποδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα τόσο στην αποκατάσταση της νομιμότητας, όσο και στην απόδοση μισθωμάτων στο Ίδρυμα. Επομένως, θεωρεί ότι πρέπει ο χώρος αυτός να αποκατασταθεί και να εκμισθωθεί σε επιχείρηση που θα συμβάλλει στη διευκόλυνση της καθημερινότητας των μελών του ΕΜΠ.”

Από την ανακοίνωση του Συμβουλίου Ιδρύματος ΕΜΠ

Έτσι, στις 18 Ιουνίου το Σ.Ι., με ανακοινωσή του και αναπαράγωντας την κρατική αφήγηση πέρι ανομίας, στοχοποιεί τον εδώ και ένα μήνα κατειλημμένο χώρο του Παπασωτηρίου. Ως άλλος Δένδιας έρχεται λοιπόν να απαιτήσει την αποκατάσταση της νομιμότητας στο χώρο του Πανεπιστημίου – μιας νομιμότητας που βρωμάει καταστολή ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης – χρησιμοποιώνταςφρασεολογία του Υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. που μας θυμίζει αστυνομικές εισβολές σε φοιτητικά στέκια στην ΑΣΟΕΕ και φίμωση μέσων αντιπληροφόρησης που στεγάζονταιΗ επιλογή του συγκεκριμένου χώρου δεν ειναι τυχαία. Η πολυτεχνειούπολη διαθέτει αρκετούς κλειστούς χώρους που παραμένουν “ανεκμετάλλευτοι” (ακόμα μία απόδειξη πως ό,τι δεν έχει εμπορική αξία αφήνεται να σαπίζει), παρόλα αυτά επιλέγουν να στοχοποιήσουν εμάς. Ένα χώρο πουλειτουργεί αντιιεραρχικά, ενάντια σε θεσμούς και εξουσία. Ένα χώρο στον οποίο στεγάζουμε τηναυτόνομη δράση μας. Ένα χώρο πολιτικής ζύμωσης που προωθεί αντικουλτούρα και αυτομόρφωση. Ένα χώρο στον οποίο τον τελευταίο μήνα μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, μέσα στα πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα, επιδιώκει τη μίσθωση του συγκεκριμένου χώρου, επεκτείνοντας το πεδίο δράσης των επιχειρήσεων στις σχολές. Για αυτούς, κάθε ενδοπανεπιστημιακός χώρος πρέπει να αξιοποιείταιαποκλειστικά για ακαδημαϊκούς ή εμπορικούς σκοπούς.δημιουργώντας σχέσεις συντροφικότητας. Χτίζουμε τις αντιστάσεις μας ενάντια σε αυτούς και τον αποστειρωμένοκόσμο που ονειρεύονται να φτιάξουν. Οραματιζόμενοι ένα κόσμο δίχως καταπίεση, απελευθερώνουμετους χώρους και τους χρόνους μας, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Υπερασπιζόμαστε το χώρο μας ως εστία έκφρασης και αγώνα. Δεν υποχωρούμε στις επιταγές ενός συμβουλίου φαντάσματος. Δεν θα παραδώσουμε το χώρο που γεμίζουμε με τις ζωές, τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας σε κανέναν.

Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Συνεχίστε  και θα μας βρείτε…

…ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗ

Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε στις 21 Μαΐου, παράλληλα με την είσοδο μας στο χώρο του πρώην καταστήματος Παπασωτηρίου.