Category: Κείμενα

Το πρωί της Παρασκευής 15/04, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα από τις σχολές του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο σταθμό του μετρό Ευαγγελισμός και στα λεωφορεία 608 και 250. Μοιράστηκαν κείμενα σε επιβάτες και περαστικούς και κολλήθηκαν αυτοκόλλητα στα ακυρωτικά μηχανήματα (των λεωφορείων). Ταυτόχρονα κολλήθηκε χαρτοπανό και χτυπήθηκαν στένσιλ σε στάσεις λεωφορείων.

---

Το κείμενο που μοιράστηκε (εδώ σε pdf):

EΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Τα τελευταία χρόνια οι αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστο τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΜ. Η αύξηση στο κόστος μεταφοράς και η εντατικοποίηση της καταστολής και του ελέγχου που έρχεται μαζί τους, όπως οι κάμερες και οι μπάρες στο Μετρό, τα τουρνικέ στα λεωφορεία και οι μπάτσοι-ελεγκτές διαμορφώνουν μια νέα συνθήκη στις μαζικές μεταφορές. Μια συνθήκη μέσω της οποίας το κράτος και το κεφάλαιο επιδιώκει να μετακυλήσει ακόμα περισσότερο το κόστος των μετακινήσεων στις πλάτες μας. Στις πλάτες των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστών, στις πλάτες των κατώτερων ταξικών στρωμάτων. Παράλληλα, αποκλείεται εκείνο το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης (επαίτες, άστεγοι κλπ) που δεν ταιριάζει με την αποστειρωμένη εικόνα της τάξης και της ασφάλειας η οποία προωθείται στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ταυτόχρονα με τα παραπάνω (ή μάλλον εξαιτίας τους) οι μηχανισμοί του κεφαλαίου αναπτύσσουν μια ρητορική περί τσαμπατζήδων που χρεώνουν το δημόσιο και τις συγκοινωνίες. Αποκρύπτεται όμως έτσι ότι οι πραγματικά ωφελημένοι από τις μετακινήσεις είναι τα αφεντικά. Tα μέσα μεταφοράς υπάρχουν ώστε να μας μεταφέρουν στις δουλειές και τις σχολές μας ή στους χώρους όπου θα καταναλώσουμε, παράγοντας έτσι κέρδος για τα αφεντικά. Οι μεταφορές λοιπόν είναι κομμάτι της σχέσης της μισθωτής εργασίας, άρα είναι χρόνος για τον οποίο θα έπρεπε, αν όχι να πληρωνόμαστε, τουλάχιστον να μην πληρώνουμε. Δεν μας αφορά καθόλου αν οι επιχειρήσεις των συγκοινωνιών μπαίνουν μέσα μιάς και ούτως ή άλλως υπάρχουν όχι για το δικό μας συμφέρον, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά για αυτό των αφεντικών. Δεν είναι δικιά μας δουλειά να βρούμε λύση στα προβλήματά τους.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος υποτίμησης της εργασίας μας. Μια ακόμη από τις μορφές που παίρνει η ευρύτερη επίθεση του κεφαλαίου, όπως είναι το κόψιμο μισθών και συντάξεων, η ανεργία, η επισφάλεια, το κόψιμο παροχών κλπ. Ειδικότερα για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αυτή η επίθεση εκφράζεται με την ευρύτερη αύξηση του κόστους φοίτησης (σίτιση, στέγαση κλπ). Έτσι στα ΜΜΜ δημιουργείται ένα κλίμα όπου ο κυρίαρχος λόγος προσπαθεί να μπολιάσει στις συνειδήσεις μας, διαμορφώνοντας ένα πεδίο όπου ο κανιβαλισμός και η απάθεια ανθούν και αναπαράγονται, αφήνοντας, έτσι, όσους δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήρια έρμαια στους τραμπουκισμούς και στον εξευτελισμό των ελεγκτών, ενώ παράλληλα οι ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντι σε συνεπιβάτες μας εντείνονται. Σε ένα πεδίο όπου η φτώχεια θεωρείται ντροπή και «ποινικοποιείται» ακόμα περισσότερο, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των επιβατών και στηρίζουμε τους συν(λαθρε)πιβάτες μας ενάντια στους ρουφιάνους ελεγκτές. Σε περίπτωση που μας πιάσουν δεν δεχόμαστε να μας κρατήσουν στο λεωφορείο ή να μας πάρουν τα στοιχεία μας, ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Σαμποτάρουμε όλα τα μηχανήματα που ελέγχουν την παρουσία μας στα ΜΜΜ, ξηλώνοντας μπάρες, τουρνικέ και μπλοκάροντας τα ακυρωτικά μηχανήματα.

ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΑΣ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ

ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΡΑΙΝΑ ΚΑΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΚΑΘΑΡΑ ΑΠΟ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου, Αυτόνομο Σχήμα Τοπογράφων, Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού, Αυτοοργανωμένος χώρος FANTASMA, Ελευθεριακή Συλλογικότητα Passim, Κατειλημμένος Παπασωτηρίου

---

Τα αυτοκόλλητα που κολλήθηκαν:

Κείμενο, διασκευή του ομότιτλου κειμένου της συνέλευσης εργαζομένων-ανέργων πλατείας Συντάγματος, που μοιράστηκε στις γενικές συνελεύσεις των Μηχανολόγων, των Ηλεκτρολόγων και της ΣΕΜΦΕ στις 6 Απριλίου.

Εδώ σε pdf.

---

Δεν έχω λόγο να ανησυχώ.
Η επόμενη κυβέρνηση, που όπως φαίνεται θα είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, θα μπορεί να περάσει πιο εύκολα τα μέτρα.

Ανώνυμος επικεφαλής της Τρόικας, κατά τη διάρκεια της 5ης αξιολόγησης (άνοιξη του 2014)
(Εφημερίδα Το Βήμα, 10 Ιανουαρίου 2016)

Γιατί (ούτε) το ασφαλιστικό δεν είναι «άλλο ένα κλαδικό ζήτημα»…

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η αριστερά του κεφαλαίου –η ίδια αριστερά που σήμερα, σαν έτοιμη από καιρό, ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα– μας το παρουσίαζε σαν υπέρτατη «κατάκτηση του εργατικού κινήματος», σαν «στυλοβάτη του κράτους δικαίου» και έκραζε τους δεξιο-πασόκους που ήθελαν να το διαλύσουν. H αλήθεια είναι ότι το κρατικό/κλαδικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δεν ήταν ποτέ«υπέρτατη» κατάκτηση της εργατικής τάξης. Η εγγύηση του ότι δεν θα πεθάνεις από αρρώστια ή πείνα όταν γεράσεις ή όταν μείνεις άνεργος ήταν ταυτόχρονα ασφάλιση των αφεντικών. Αναγκάστηκαν να την παράσχουν όλα τα πολιτικά κόμματα του κεφαλαίου σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα διεκδικούσε αυξήσεις μισθών και, ακόμα παραπέρα, είχε φτάσει να απειλήσει την εξουσία του.

Με άλλα λόγια η κοινωνική ασφάλιση είναι μια από τις (αντιφατικές) λειτουργίες του καπιταλιστικού κράτους που αποσκοπούν στην αναπαραγωγή και τον πολλαπλασιασμό της εργασιακής δύναμης. Αν το δει κανείς σφαιρικά, επομένως, δεν αφορά απλώς τον άλφα ή τον βήτα κλάδο, αλλά το σύνολο της εργατικής τάξης, η οποία και πρέπει να αναπαραχθεί και να ενσωματωθεί στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (ως μεταβλητό κεφάλαιο βέβαια).

Αν είναι έτσι, τότε γιατί διαλύουν το αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα;
Και πώς το πετυχαίνουν;

Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την κρίση του συστήματος που είναι μια όξυνση των ταξικών αντιθέσεων. Στην προσπάθειά του να επιλύσει την κρίση, αναδιαρθρώνοντας τις ταξικές σχέσεις, το καπιταλιστικό κράτος χρησιμοποίησε τις διαιρέσεις που το ίδιο το κρατικό/κλαδικό αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα είχε δημιουργήσει μέσα στην εργατική τάξη. Η μέθοδος που συστηματικά χρησιμοποίησαν λοιπόν τα αφεντικά σε μια μακρόχρονη πρώτη φάση ήταν να διαιρέσουν περαιτέρω ένα ήδη διαιρεμένο, μέσω των διαφορετικών κλαδικών φορέων ασφάλισης, προλεταριάτο χωρίζοντάς το σε διαφορετικές κατηγορίες ασφάλισης (πχ. βάσει παλαιότητας). Εφαρμόζοντας μια τακτική μακροχρόνιου πολέμου φθοράς, με τη σιωπηρή συγκατάθεση αν όχι συνεργασία των επαγγελματιών συνδικαλιστών και της αριστεράς, κατόρθωσαν να προχωρήσουν στη μία ή την άλλη μερική μεταρρύθμιση που χτυπούσε τα δικαιώματα της μίας ή της άλλης κατηγορίας ασφαλισμένων, δίχως για χρόνια να υπάρξει συλλογική αντίδραση της τάξης μας. Ο τελικός σκοπός τους ήταν σε μια δεύτερη φάση, σήμερα, να ενοποιήσουν προς τα κάτω τα «ασφαλιστικά δικαιώματα», δηλ. τον έμμεσο μισθό ΟΛΩΝ των προλετάριων.

Ενώ, λοιπόν, τα αφεντικά αντιμετώπιζαν κι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης έχοντας κατά νου μια συνολική στρατηγική (άσχετα εάν για λόγους τακτικής επιλέγουν να επιτεθούν στην μία ή την άλλη κατηγορία εργαζομένων και συνταξιούχων), το προλεταριάτο δεν μπόρεσε να αντιδράσει με συλλογικούς όρους και με μια αντίστοιχη συνολική στρατηγική στην επίθεση που δέχεται ο άμεσος κι έμμεσος μισθός τα τελευταία χρόνια.

Αντίθετα, εμείς οι εργαζόμενοι, επιτρέποντας την αυτοϋποτίμηση μας χρόνια ολόκληρα τώρα, ακολουθώντας ατομικές στρατηγικές επιβίωσης, αγνοώντας τις συλλογικές συμβάσεις, αποδεχόμενοι μισθούς πείνας –πιέζοντας έμμεσα τους συναδέλφους μας να κάνουν το ίδιο–, συνηθίζοντας τη μερική, την ανασφάλιστη και την ελαστική απασχόληση και κάνοντας τα στραβά μάτια όταν οι μετανάστες εργάζονταν σε συνθήκες γαλέρας και κυρίως βλέποντας το διπλανό σαν ανταγωνιστή, στρώσαμε το δρόμο στα αφεντικά για να την πέσουν σήμερα ακόμη πιο άγρια στον άμεσο και στον έμμεσο μισθό μας.

Τι περιλαμβάνει (μεταξύ άλλων) η επίθεση που ήδη έχει δεχθεί (βλ. ψήφιση «προαπαιτούμενων» τον Ιούλιο και του «3^ου Μνημονίου» τον Αύγουστο) ο έμμεσος μισθός μας από την αριστερά του κεφαλαίου;

• Τη συνολική μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 2,5-3 δισ. ευρώ την περίοδο 2015-2016 και κατά 4 δισ. ευρώ μέχρι το 2018, ώστε η συνολική δαπάνη να φτάσει τα 8,6 δισ. σε ετήσια βάση (έναντι 21 δισ. το 2011 και 15 δισ. το 2012) και να διατηρηθεί σε αυτά τα επίπεδα έως το τέλος του 2021. Τα ελλείμματα που προκύπτουν κατά το τρέχον έτος σε ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και ΟΓΑ υπολογίζονται σε 3 δισ. ευρώ, ενώ ταυτόχρονα προβλέπεται αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων –οι δανειστές μιλώντας εξ ονόματος των ντόπιων καπιταλιστών αρνούνται να συζητήσουν το ενδεχόμενο αύξησης των εργοδοτικών εισφορών– και αύξηση των δαπανών για την αποπληρωμή τόκων σε 5,93 δισ. ευρώ (από 5,83 δισ. ευρώ το 2015).

• Την παράταση του εργάσιμου βίου μας, στην παράταση δηλαδή της περιόδου εκμετάλλευσης της εργασίας μας από τους καπιταλιστές, μέσω της θέσπισης υψηλότερων ηλικιακών ορίων για τη συνταξιοδότηση (βλ. 62ο έτος της ηλικίας με 40 έτη –ασφαλισμένης!– εργασίας και 67ο έτος της ηλικίας με 15 έτη εργασίας). Για ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων τα νέα συνταξιοδοτικά όρια συνεπάγονται παράταση του εργάσιμου βίου τους από 5 έως ακόμη και κατά… 17 έτη.

• Την περαιτέρω μείωση του ύψους των πρόωρων συντάξεων. Το μέτρο αυτό ήταν αποκλειστική ιδέα του Σύριζα και όχι των δανειστών.

• Την περαιτέρω μετακύλιση του κόστους υγειονομικής περίθαλψης στις πλάτες των εργαζομένων και συνταξιούχων, μέσω της αύξησης των σχετικών εισφορών. Και αυτό το μέτρο αυτό το πρότεινε ο Σύριζα και όχι οι δανειστές, ενώ ας σημειωθεί ότι το μεσοσταθμικό ποσοστό της συμμετοχής των ασφαλισμένων έχει υπερδιπλασιαστεί φτάνοντας το 28% (Αύγουστος 2014) από 13% που ήταν αρχές του 2012, όταν το διάστημα 2009-2014 κράτος και ασφαλιστικά ταμεία έχουν μειώσει τις φαρμακευτικές δαπάνες τους κατά 60%.

• Την κατάργηση όλων των εξαιρέσεων χρηματοδότησης των φορέων ασφάλισης από τον κρατικό προϋπολογισμό, καθώς και στην κατάργηση μιας σειράς φόρων προς τρίτους, μέσω των οποίων χρηματοδοτούνταν ασφαλιστικά ταμεία, μειώνοντας εκ νέου τα (μειωμένα) έσοδά τους.

• Την μείωση της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ από 486 σε 393 ευρώ για τους πρωτοασφαλισμένους μετά το 2011.

Τι προβλέπει το νέο αντιΑσφαλιστικό Νομοσχέδιο που «διαπραγματεύεται» η αριστερά του κεφαλαίου με τους δανειστές του ελληνικού κράτους;

Το προσχέδιο του νέου νομοσχεδίου, που σφραγίζει τη νέα επίθεση εις βάρος όλων των συνταξιούχων και όλων των εργαζομένων, στο όνομα, άκου με τι θράσος μιλάνε τα καθάρματα, της «αρχής της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης» και των «άδειων ταμείων», των ταμείων που οι ίδιοι άδειασαν και δεν φρόντισαν να ξαναγεμίσουν (βλ. αύξηση των μισθών, αντιμετώπιση ανασφάλιστης εργασίας και της πολύ υψηλής ανεργίας), προβλέπει:

• Τη διοικητική και οργανωτική ενοποίηση όλων των ταμείων ασφάλισης σε ένα Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ) με κοινούς κανόνες ασφάλισης/συνταξιοδότησης για όλους τους συνταξιούχους. Αυτό συνεπάγεται ακραίες αυξήσεις στις εισφορές των ασφαλισμένων σε ΟΓΑ και ΟΑΕΕ/ΕΤΑΑ (βλ. παρακάτω).

• Την ενοποίηση όλων των επικουρικών ταμείων σε ένα, στο οποίο θα εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος (a.k.a. ρήτρα βιωσιμότητας), μέσω της οποία θα γίνονται αυτόματες περικοπές στις επικουρικές συντάξεις βάσει της κεφαλαιακής επάρκειας του (ενοποιημένου) ταμείου επικουρικής ασφάλισης.

• Την καταβολή εθνικής σύνταξης την οποία θα εγγυάται και θα καταβάλλει το κράτος, μέσω τηςεθνικής φορολογίας (δηλαδή κατά βάση μέσω της αναδιανομής της φτώχειας μας). Το ύψος της θα είναι της πλάκας, μόλις 384 ευρώ και θα δίνεται ως προνοιακού τύπου επίδομα σε όλους όσοι συμπληρώσουν τουλάχιστον 15 έτη ασφάλισης, ενώ ενδέχεται να εισαχθούν εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για τον τελικό καθορισμό της.

• Τη χορήγηση ανταποδοτικής (αναλογικής) σύνταξης, βάσει των ατομικών εισφορών του κάθε ασφαλισμένου στο σύνολο του εργάσιμου βίου του, δίχως όμως να υπολογίζονται τα επιδόματα αδείας και τα δώρα εορτών (για τα οποία οι εργαζόμενοι κατά τα άλλα πλήρωναν κανονικά εισφορές…), με αποτέλεσμα το συντάξιμο ποσό για κάθε συνταξιούχο να συμπιέζεται κι άλλο προς τα κάτω. Με άλλα λόγια προβλέπεται η ακόμη στενότερη σύνδεση μεταξύ ατομικών εισφορών και τελικών συντάξεων στο δρόμο που χάραξαν οι «νόμοι Λοβέρδου». Ας σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα το σύστημα είναι κυρίως αναδιανεμητικό.

• Την καθιέρωση ανώτατων ορίων αναπλήρωσης, ακόμη και κάτω από το 50% (π.χ. μέγιστη συνολική σύνταξη 500€ με μισθό 1000€). Ενδεικτικά για 15 έτη ασφάλισης το ποσοστό αυτό αναμένεται να φτάσει το εκκωφαντικό 12%, ενώ για 40 έτη ασφάλισης και άνω το 50%.

• Την εισαγωγή ρήτρας προσαρμογής, που θα καθορίζει το τελικό ύψος τόσο της βασικής όσο και της αναλογικής σύνταξης. Η ρήτρα αυτή θα συνδέεται με τις μεταβολές στο προσδόκιμο όριο ζωής, το ΑΕΠ, τα επίπεδα της μισθωτής απασχόλησης ή και τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή. Άρα οι συντάξεις θα μειώνονται αυτόματα εάν το προσδόκιμο ζωής και η ανεργία αυξηθεί ή το ΑΕΠ συνεχίσει να μειώνεται…

• Τον επαναϋπολογισμό, δηλαδή τη μείωση των ήδη καταβαλλόμενων 2,7 εκατ. συντάξεων. Θα πετσοκόψουν δηλαδή τη σύνταξη της γιαγιάς (για πολλούς το κύριο οικογενειακό εισόδημα) ακόμη περισσότερο.

• Τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ (έξτρα βοήθημα για τους χαμηλοσυνταξιούχους) αρχικά στο «πλουσιότερο» –εδώ γελάμε– 20% των δικαιούχων (υπολογίζεται ότι άμεσα πλήττονται περίπου 60.000-70.000 «προνομιούχοι») μέχρι και την τελική κατάργησή του την 1^η/1/2020.

• Την μείωση των αναπηρικών συντάξεων στο 50-70% της σημερινής για όσους έχουν κάτω από 80% αναπηρία. Ας μην ξεχνάμε ότι η αύξηση του ΦΠΑ αυξάνει τα απαραίτητα έξοδα για την ομάδα αυτή.

• Τη νέα μείωση των (ήδη μειωμένων) εφάπαξ κατά 10%. Ας μην ξεχνάμε ότι οι καπιταλιστές θεωρούν το θεσμό τόσο του εφάπαξ όσο και της επικουρικής ασφάλισης ως «αναχρονισμό» και σταδιακά απεργάζονται την ολοκληρωτική κατάργησή τους.

• Την εισαγωγή ανώτατου ορίου στις καταβαλλόμενες (καθαρές) συντάξεις (2.304 ευρώ στην κύρια και 3.072 ευρώ στις πολλαπλές).

• Δημιουργία ενός αποθεματικού ταμείου για την «ενεργητική διαχείριση» της περιουσίας των Ταμείων.

• Την μείωση της βασικής σύνταξης ΟΓΑ και τη σταδιακή αύξηση των εισφορών. Οι ελάχιστες εισφορές για τους αγρότες υπολογίζονται σε 126 ευρώ/μήνα, άσχετα με το αν ο ασφαλισμένος κατορθώσει να εξασφαλίσει ένα τέτοιο εισόδημα.

• Την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών (συμπεριλαμβανομένων των μηχανικών) στο 38,5% του καθαρού εισοδήματος. Η μηνιαία ασφαλιστική εισφορά είναι κατ’ ελάχιστο 117 ευρώ, ακόμη και με μηδενικό εισόδημα. Στην παραπάνω επιβάρυνση πρέπει να συνυπολογιστεί το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ο φόρος εισοδήματος, η προκαταβολή φόρου, το τέλος επιτηδεύματος και η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, σε ένα κατάλογο δίχως τέλος… Στους εργαζόμενους με «μπλοκάκι» το μεγαλύτερο μέρος της εισφοράς θα επιβαρύνει στα χαρτιά τα αφεντικά, αλλά, όπως παραδέχονται και οι αστικές φυλλάδες, το κόστος αυτό θα μετακυλιστεί στους ίδιους τους «μπλοκάκηδες».

  Με αυτά και με αυτά αναμένονται μεσοσταθμικές μειώσεις στους νέους συνταξιούχους από 15-30%. Το ύψος της μέσης σύνταξης που στις μέρες μας έχει πέσει στα 800-850 ευρώ (από 1.500 ευρώ το 2009) αναμένεται να μειωθεί και άλλο και να κυμανθεί περίπου στα 600 ευρώ. Ας σημειωθεί ότι οι περικοπές των συντάξεων (ύψους 23,5 δισ. ευρώ μόνο την περίοδο 2014-2015, ενώ την περίοδο 2015-2018 αναμένονται νέες περικοπές ύψους 6,5-7 δισ. ευρώ) δεν χρησιμοποιούνται για να αυξηθούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και άρα για να βελτιωθεί η κεφαλαιακή τους βάση. Τα χρήματα αυτά δεσμεύονται σε ειδικό λογαριασμό, μέσω του οποίου χρηματοδοτούνται απευθείας οι τσέπες των δανειστών! Κατά τα άλλα, οι ντόπιοι καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό τους ισχυρίζονται ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και γίνονται –με πόνο ψυχής είναι η αλήθεια– για να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία…

Τι μπορούμε να κάνουμε ενάντια στην άγρια επίθεση που δεχόμαστε;

Για αρχή ας κάνουμε τα βασικά, αυτά που κάποτε ήταν αυτονόητα:

• Διεκδικούμε την άμεση αύξηση των μισθών και των συντάξεών μας· επίδομα ανεργίας για όλους, δίχως προϋποθέσεις· διεκδικούμε ένσημα για όσες ώρες δουλεύουμε· πληρωνόμαστε κανονικά τις υπερωρίες μας!

• Δεν χρησιμοποιούμε τη γλώσσα των αφεντικών, αναπαράγοντας τη λογική που στρέφει τους «παλιούς» ασφαλισμένους ενάντια στους «νέους», τους «χαμηλοσυνταξιούχους» ενάντια στα «ρετιρέ», τους έλληνες προλετάριους ενάντια στους ξένους!

Ενάντια στην μίζερη και αποτυχημένη ρητορική των «μικρών νικών»·

Ενάντια στην αντιμετώπιση (και) του ασφαλιστικού ως «άλλο ένα κλαδικό ζήτημα»

Γενικευμένη επίθεση ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του!

Κάτω τα ξερά σας από τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς!

Τετάρτη 21/10:
13:30 – Κατειλημμένος Παπασωτηρίου
Συζήτηση για το ελεύθερο λογισμικό
Θα ακολουθήσει installfest*. Κάντε backup τα δεδομένα σας και φέρτε τα laptops σας!

Πέμπτη 22/10:
13:30 – Νέα κτίρια ΗΜΜΥ, αίθουσα 003
Προβολή του CitizenFour
Θα ακολουθήσει cryptoparty* στην αίθουσα της Κοινότητας Ελεύθερου Λογισμικού ΕΜΠ

[*] Installfest & Cryptoparty: συλλογικές διαδικασίες στις οποίες εγκαθιστούμε διανομές ελεύθερου λογισμικού και εφαρμόζουμε τρόπους προστασίας της ιδιωτικότητάς μας αντίστοιχα,  ανταλλάσσοντας γνώση και αμφισβητώντας τη σχέση μαθητή-δέκτη / καθηγητή-πομπού

Update: μιας και Τετάρτη-Πέμπτη θα γίνουν διάφορες συνελεύσεις σχολών:
– Τετάρτη η συζήτηση θα γίνει κανονικά, και θα υπάρχει κόσμος για το installfest όλη μέρα (από 13:00 μέχρι βράδυ). Επίσης αν υπάρχει κόσμος, θα κάνουμε την προβολή του Citizenfour το απόγευμα στον Παπασωτηρίου.

– Πέμπτη λόγω της συνέλευσης στους ηλεκτρολόγους, το cryptoparty θα ξεκινήσει επισήμως το απόγευμα γύρω στις 5 (αλλά η αίθουσα του foss θα είναι ανοιχτή από το μεσημερι). Αν έχουμε χρόνο θα κάνουμε την προβολή στο Foss ή τον Παπασωτηρίου.

Η αφίσα (εδώ σε pdf):

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται (εδώ σε pdf):

Τα προσωπικά σου δεδομένα κινδυνεύουν!

Με αφορμή την κυκλοφορία των Windows 10 αλλά και τις συνεχείς διαρροές κυβερνητικών εγγράφων μυστικών υπηρεσιών διαφόρων χωρών (βλ. υπόθεση Snowden), γεννιέται η ανάγκη να ανοίξει ο διάλογος γύρω από τη σημερινή κατάσταση της ιδιωτικότητας και της ασφάλειας των επικοινωνιών και των δεδομένων μας. Φαίνεται πως οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται στην κυβερνοπαρακολούθηση αγγίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που χρησιμοποιεί τις ψηφιακές επικοινωνίες, ενώ έχει καταρρεύσει οποιαδήποτε υπόνοια εμπιστοσύνης στις εταιρείες που διαχειρίζονται τα δεδομένα μας για εμάς.

Το παράδειγμα των Windows 10 είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό για την φύση των προσωπικών δεδομένων που συλλέγονται από τις διάφορες εταιρείες, αλλά και το πώς γίνεται αυτό. Τα δεδομένα αυτά περιλαμβάνουν από το όνομα, το email, και τις προτιμήσεις του χρήστη μέχρι και τις αναζητήσεις του στο internet, στο τοπικό του σύστημα, την τοποθεσία που βρίσκεται ανά πάσα στιγμή αλλά και ακόμα πιο προσωπικές πληροφορίες, όπως τα αρχεία πολυμέσων που άνοιξε, και το τι έχει πει στο μικρόφωνο. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην διαδικασία αυτή, είναι ότι ο χρήστης συναινεί σε αυτήν μέσω μιας συμφωνίας (terms & conditions) όπου αναφερεται ότι ουσιαστικά σαν ανταλλαγμα, η microsoft θέλει να γνωρίζει τι σκεφτόμαστε, και μάλιστα να έχει την κυριότητα επί των δεδομένων αυτών.

Υπάρχουν 2 πτυχές στην εκμετάλλευση των προσωπικών μας δεδομένων:

Η πρώτη έχει να κάνει με την εμπορική τους χρήση, δηλαδή την κατασκευή ενός εξατομικευμένου προφίλ για κάθε χρήστη βάσει του οποίου χτίζονται στοχευμένα διαφημιστικά μοντέλα (π.χ. google ads), αλλά και την αξιοποίησή τους για την φαινομενική βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το άτομο και οι προσωπικές του προτιμήσεις έχουν μετασχηματιστεί στο πλέον επικερδές εμπόρευμα του 21ου αιώνα. Το εμπόρευμα αυτό, δε, είτε διακινείται μεταξύ εταιρειών είτε τελικά γίνεται διαθέσιμο στις υπηρεσίες παρακολούθησης διαφόρων κρατών, αφού ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο νομικό περιβάλλον υποχρεώνει τις εταιρείες να διαθέτουν τα δεδομένα τους όποτε μια κρατική υπηρεσία τα ζητήσει, με όλο και λιγότερους περιορισμούς.

Εδώ εισέρχεται και η δεύτερη πτυχή, η οποία κρίνεται και ως η σημαντικότερη. Είναι, πλέον, ευρέως γνωστό ότι καθένας απο εμάς έχει “φακελωθεί” στις εν λόγω υπηρεσίες. Η συλλογή δεδομένων και η κατασκευή αυτού του φακέλου γίνεται ανεξαρτήτως από την θέληση του χρήστη, είτε αυτός κρίνεται επικίνδυνος για το καθεστώς είτε όχι. Έτσι, υπάρχουν τεράστιες βάσεις δεδομένων στις οποίες έχουν αποθηκευτεί πληροφορίες για όλους μας, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να ξέρουμε πού καταλήγουν αλλά και το πώς αξιοποιούνται. Ταυτόχρονα, οι εντεινόμενες προσπάθειες του κόσμου να έχει μια στοιχειώδη προστασία με τρόπους όπως η κρυπτογραφία έρχονται σε σύγκρουση με τους τεχνολογικούς περιορισμούς των υπηρεσιών πληροφοριών, ανοίγοντας το δρόμο για την ποινικοποίησή της.

Μπορεί με την ανάπτυξη της τεχνολογίας να έχουν πολλαπλασιαστεί οι μέθοδοι και οι τρόποι με τους οποίους εταιρείες/κράτη παρακολουθούν τον κόσμο, όμως παράλληλα έχουμε πιο πολλά (και πιο εύχρηστα) εργαλεία στα χέρια μας για να κρύβουμε τα δεδομένα μας και να διατηρούμε την ιδιωτικότητά μας.

Το βασικότερο εργαλείο είναι λογισμικό το οποίο μπορεί να εμπιστευεί ο χρήστης, όχι σε βάση μιας υπόσχεσης από τον παραγωγό του αλλά στη βάση της δυνατότητάς του να το ελέγξει ο ίδιος αν πραγματικά κάνει αυτό που υπόσχεται· σε αυτό βασίζεται η ιδέα του ελεύθερου λογισμικού (foss). Το foss είναι ένα σύνολο κανόνων που δεσμεύουν τους συγγραφείς κώδικα ώστε (εκτός των άλλων) να αναγκάζονται να διανείμουν τον πηγαίο κώδικα του προγράμματος τους μαζί με αυτό· έτσι ο χρήστης μπορεί να ελέγχει τι κάνει το κάθε πρόγραμμα που τρέχει στον υπολογιστή του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς ακόμα και αν πχ τα Windows σου δίνουν τη δυνατότητα να απενεργοποιήσεις κάποιες λειτουργίες που εισβάλλουν στην ιδιωτικότητά σου δεν έχεις κάποια εγγύηση ότι όντως το κάνουν. Παρέα με το ελεύθερο λογισμικό έρχονται και τα ανοικτά πρότυπα, των οποίων οι προδιαγραφές είναι ελεύθερα διαθέσιμες (πχ ogg αντί για mpeg, 7z αντί για rar).

Ακόμα όμως κι αν εμπιστευόμαστε το λογισμικό που τρέχουμε, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το λογισμικό που τρέχουν άλλοι. Τέτοιοι “άλλοι” είναι εταιρείες όπως η google, το facebook, το dropbox, οι τηλεπικοινωνιακοί πάροχοι κλπ. Για να τους εμποδίσουμε λοιπόν να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα μας πρέπει να τα κρυπτογραφούμε. Παρότι αυτό μπορεί να ακούγεται βγαλμένο από ταινία με hackers, η αλήθεια είναι ότι πλέον έχουμε όλα τα απαραίτητα εργαλεία στα χέρια μας:

• GPG για να στέλνουμε mail.

• OTR για chatting

• SSL/TLS enabled εφαρμογές για πλοήγηση στο διαδίκτυο

Ακόμα όμως και αν δεν μπορούν να διαβάσουν τα δεδομένα μας, μπορεί να μη θέλουμε να έχουν τη δυνατότητα να τα συσχετίσουν με εμάς· μπορεί για παράδειγμα να μη θέλουμε να φαίνεται ποιες ιστοσελίδες επισκεφτήκαμε. Κι εδώ υπάρχουν αρκετά foss εργαλεία με το κυριότερο να είναι το TOR το οποίο χρησιμοποιεί ένα δίκτυο ενδιάμεσων κόμβων ώστε να κρύβει (σε ικανοποιητικό για το μέσο χρήστη βαθμό) τη δραστηριότητά μας.

Τα παραπάνω είναι τα βασικά για να έχουμε ασφάλεια στο διαδίκτυο. Μαζί με αυτά όμως καλό θα ήταν και οι ίδιοι να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας στο internet: να μη δίνουμε οι ίδιοι τα δεδομένα μας χωρίς σκέψη, να έχουμε ασφαλή (και μοναδικά για το κάθε site) passwords, να γνωρίζουμε ικανοποιητικά και να μην υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες των εργαλείων μας, να προσπαθούμε να διαδίδουμε τη χρήση αυτών των εργαλείων. Είναι επίσης απαραίτητο να αγωνιστούμε και στην πραγματική ζωή για να διασφαλίσουμε το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, απαιτώντας η χρήση των εργαλείων ανωνυμίας/κρυπτογράφησης να είναι ελεύθερη και να μην ελέγχεται, αλλά κυρίαρχα να σταματήσει το καθεστώς της παγκόσμιας και συνεχούς παρακολούθησης.

Κατειλημμένος Παπασωτηρίου και Κοινότητα Ελεύθερου Λογισμικού ΕΜΠ

2014-11-25 – “Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία” (pdf)

 

Στις 13-14/11 ζήσαμε την κορύφωση των πρόσφατων εξελίξεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου εκδηλώθηκαν με τον πιο εμφανή τρόπο οι αντιφάσεις του φοιτητικού κινήματος.

Ας τα πιάσουμε από την αρχή:

Ήδη, από τις αρχές Οκτωβρίου η «κινηματική πανεπιστημιακή ατζέντα» επικεντρώθηκε στην εναντίωση στις προβλέψεις των νέων Οργανισμών, κυρίως όσον αφορά τις διαγραφές φοιτητών, στη σύνθεση των διοικητικών οργάνων, καθώς και στην ανάθεση της φύλαξης των χώρων σε εργολαβικές εταιρείες security.

Πράγματι, τα τελευταία τρία χρόνια είναι μια περίοδος ραγδαίας αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια (στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), η οποία, λόγω και των εσωτερικών συσχετισμών, ξεκίνησε καθυστερημένα σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί κυρίως στην απρόσκοπτη και αποδοτική σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά. Αυτό σημαίνει: άμεση και αμφίδρομη σχέση με τις επιχειρήσεις, λειτουργία των ιδρυμάτων με όρους κερδοφορίας (περικοπές «περιττών» εξόδων -κυρίως φοιτητικών παροχών-, κατασκευή και διατήρηση brand-name για προσέλκυση επενδυτών), ανακατασκευή και προώθηση της ιδεολογίας του καριερισμού και της εξατομίκευσης με στόχο την «κατασκευή» πειθήνιων και παραγωγικών εργαζόμενων. Παράλληλα, η αναδιάρθρωση αδειάζει το πανεπιστήμιο από όσους και όσες δεν εξυπηρετούν τους παραπάνω σκοπούς (ακούσια ή εκούσια).

Και τι μας νοιάζει εμάς;

Μας νοιάζει γιατί είμαστε κομμάτια του -έτσι κι αλλιώς σάπιου- χώρου της εκπαίδευσης και βλέπουμε να πηγαίνουν περίπατο οι όποιες ευνοϊκές συνθήκες για την ύπαρξή μας μέσα σε αυτόν. Εντατικοποίηση, αποστείρωση, ανταγωνισμός, καριερισμός, άγχος, πειθαρχία, μετακύλιση του κόστους σπουδών σε μας, όξυνση ταξικών διαχωρισμών που φτάνει μέχρι τον πλήρη αποκλεισμό κάποιων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση¹ και καταστολή κινηματικών (και κάθε είδους μη ακαδημαϊκών) δραστηριοτήτων είναι με λίγα λόγια αυτά που θα υποστούμε αν αδρανήσουμε.

Νοιάζει κανέναν άλλον;

Η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης δεν επηρεάζει μόνο τους φοιτητές και ούτε εμείς οι ίδιοι είμαστε απλά και μόνο φοιτητές. Οι χώροι των πανεπιστημίων χρησιμοποιούνται συχνά (και το πόσο συχνά εξαρτάται από αυτούς που αγωνίζονται) ως ανοιχτοί χώροι όπου οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τη βόλτα του, να αράξει κλπ, αλλά χρησιμοποιούνται και από το ευρύτερο κίνημα (δηλαδή από κοινωνικές ομάδες που δεν εντάσσονται απαραίτητα στον ακαδημαϊκό χώρο) για συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, φιλοξενία ελεύθερων αντιεμπορευματικών ραδιοσταθμών ενώ κατά καιρούς αξιοποιήθηκαν ως εστίες αγώνα με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά (3ήμερη κατάληψη νομικής κατά την περίοδο ψήφισης του τάδε μνημονίου, κατειλημμένη ασοεε και νομική το Δεκέμβρη του 2008 κ.ά.). Επίσης αξιοποιούνται για (εφήμερη έστω) προστασία από την κρατική καταστολή (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους μικροπωλητές μετανάστες στην ασοεε).

Επιπλέον, βλέπουμε ότι όσο δεν δημιουργούνται, εντός και εκτός πανεπιστημίου, αναχώματα στα σχέδια της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τόσο τα πανεπιστήμια θα παράγουν γνώση όλο και περισσότερο προσανατολισμένη στα συμφέροντα των αφεντικών, εκπονώντας έτσι μεταξύ άλλων όλο και περισσότερα ερευνητικά προγράμματα με περιεχόμενο την καταστροφή, την επιτήρηση, το θάνατο².

Ας επιστρέψουμε στο ψητό όμως, γιατί κουράσαμε:

Κάπως έτσι λοιπόν, ο φορτσάκης, φρέσκος πρύτανης του εκπα, ανέλαβε να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας της αναδιάρθρωσης. Ίσως διόλου τυχαία³, η πρώτη του κίνηση ήταν να εδραιώσει την παρουσία των security (κάτι που είχε δρομολογηθεί ήδη από το προηγούμενο εξάμηνο) και να απαλλάξει τις συγκλήτους από την ενοχλητική παρουσία των διαμαρτυρόμενων φοιτητών (δηλαδή, καλώς ή κακώς, των εαακ). Απ’ την πρώτη κιόλας παρέμβαση στη σύγκλητο, φρόντισε να περικυκλωθεί η πρυτανεία από δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα κάποιες μικροσυμπλοκές. Ως απάντηση σε αυτό, έγινε μια ολιγοήμερη κατάληψη της πρυτανείας και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, κατά κύριο λόγο σε σχολές του εκπα.

Την εβδομάδα πριν τις 17 Νοέμβρη, ο φορτσάκης ανακοινώνει πως η Νομική θα παραμείνει κλειστή από τις 13 έως και τις 17 του μήνα (πρακτική που ακολουθείται ευρέως τα τελευταία χρόνια). Την ίδια απόφαση πήρε και ο γάτσιος της ασοεε (τα κατορθώματα του οποίου σηκώνουν ένα κείμενο από μόνα τους). Έτσι, το ξημέρωμα της 13ης του μήνα βρήκε τη Νομική, την ασοεε και την πρυτανεία του εκπα υπό τον κλοιό των ΜΑΤ. Ο ένας σύλλογος της νομικής είχε πάρει απόφαση για κατάληψη, ενώ οι άλλοι δύο (και η ασοεε) είχαν προγραμματισμένη συνέλευση για εκείνη την ημέρα. Η προσπάθεια 100 περίπου φοιτητών να μπουν στην μπλοκαρισμένη Νομική, αντιμετωπίστηκε με ωμή βία, με αποτέλεσμα δυο άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας καλείται συγκέντρωση και πορεία στο μίζερο και σκοτεινό κέντρο της μητρόπολης και μάλιστα καταφέρνει να έχει σχετικά μεγάλη μαζικότητα• αξιοσημείωτη η ελλιπέστατη για φοιτητική πορεία περιφρούρηση. Κατά την καθιερωμένη στάση μπροστά από τη βουλή, μαθαίνουμε -με έκπληξη- πως “οι σύλλογοι αποφάσισαν να πάμε στο κάτω πολυτεχνείο για συντονισμό” αντίθετα με αυτό που πολλοί αναμέναμε για “διαμαρτυρία” μπροστά απ’ τη Νομική• το ΜΑΣ και ο σύλλογος που είχε ψηφίσει το πλαίσιο του δεν θα ακολουθούσαν, διότι “η απόφαση είναι για πορεία μέχρι προπύλαια, για περισσότερα έχουμε συνελεύσεις από αύριο”. Η πορεία, τελικά, περνά δίπλα από την αποκλεισμένη νομική, όπου γίνεται εμφανές το έλλειμμα δυναμισμού της (με μικρές αλλά αρκετά αμήχανες εξαιρέσεις), και συνεχίζει προς την Πατησίων.

Και ιδού μια πρώτη απορία: πώς αποφασίζει ο φοιτητικός σύλλογος για την περιφρούρηση και το δρομολόγιο μιας πορείας;

Φτάνοντας έξω από το κτίριο του πολυτεχνείου, η πύλη (της Στουρνάρη) είναι κλειστή με εντολή του πρύτανη, οπότε μετά από λίγα λεπτά ο κόσμος που είναι μπροστά παίρνει την πρωτοβουλία να την ανοίξει μόνος του. Σε μερικά δευτερόλεπτα, ακολουθεί κυκλωτική επίθεση των ΜΑΤ και όσοι δεν καταφέρνουν να μπουν στον προαύλιο χώρο του πολυτεχνείου χτυπιούνται βάναυσα.

Και εδώ εμφανίζεται το εξής παράδοξο: 500 περίπου άτομα βρίσκονται κλεισμένα στο πολυτεχνείο, η Μεγάλη Επέτειος που μόλις πριν λίγο φώναζαν πως πρέπει να αναβιώσει η γενιά μας απέχει 4 μέρες, ήδη από το πρωί (ή από βδομάδες; ή από χρόνια;) το κράτος έχει δείξει τις προθέσεις του για το μέλλον του φοιτητικού (και όχι μόνο) κινήματος, δυο άτομα το πρωί και πολλά περισσότερα λίγο νωρίτερα έχουν χτυπηθεί χωρίς (καλώς ή κακώς) την επίδειξη επιθετικής συμπεριφοράς, η πύλη της Τοσίτσα είναι (όπως μάθαμε λίγο αργότερα) ανοιχτή και αφύλακτη με το κομμάτι της πορείας που νωρίτερα είχε αποκοπεί να περιμένει στη δίπλα γωνία και, όπως άλλωστε θα περιμένατε,…

…με συνοπτικές και “πατρικές” διαβουλεύσεις μερικών εαακιτών, αποφασίζεται και ανακοινώνεται ότι “συνάδελφοι, αποχωρούμε συντεταγμένα από το χώρο”, σηκώνουν το πανό των φοιτητικών συλλόγων και τραβάνε προς Τοσίτσα. Οι ελαφρώς καθυστερημένες αντιδράσεις κάποιων από εμάς (περίπου 50 ατόμων) δεν στάθηκαν αρκετές για να αντιστρέψουν το κλίμα και όσοι θέλαμε να μείνουμε, κρίναμε πως δεν ήμασταν αρκετοί για να κρατήσουμε το χώρο. Ξεχάστηκαν λοιπόν συντονισμοί, συνελεύσεις, πολυτεχνεία της γενιάς μας, χούντες που δεν τελείωσαν κλπ και η πορεία κατέληξε χωρίς άλλα έκτροπα, φωνάζοντας τα επαναστατικά της συνθήματα (και με κάτι καλοπροαίρετους τύπους να ουρλιάζουν κάτι για φοιτητοπατέρες), στην πλατεία Βικτωρίας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την επόμενη μέρα, πριν την τότε πορεία, το ΜΑΣ παίρνει την πρωτοβουλία να μπει στο χώρο του πολυτεχνείου, από την πύλη της Τοσίτσα πλέον, διότι η άλλη ήταν αποκλεισμένη από τα ΜΑΤ• μετά την πορεία, ακολουθούν και οι σύλλογοι. Οι δυνάμεις καταστολής δίνουν τελεσίγραφο ότι θα επέμβουν σε 15 λεπτά και οι συγκεντρωμένοι -με το ΜΑΣ για πρωτοπορία αυτή τη φορά- αποχωρούν, δηλώνοντας ότι έτσι κι αλλιώς συμβολικά μπήκαν. Αυτή τη φορά, οι “καλοπροαίρετοι τύποι”, απογοητευμένοι από τα της προηγούμενης, είναι ακόμα λιγότεροι, αλλά επιμένουν στα περί φοιτητοπατέρων.

Ας ξεκινήσουμε τώρα την κριτική μας, που ήταν ο βασικός σκοπός του κειμένου, εφορμώμενοι κυρίως από τα γεγονότα της 13/11, όπου ήμασταν παρόντες:

Κατ’ αρχάς, διαφωνήσαμε και διαφωνούμε με την απόφαση για έξοδο από το πολυτεχνείο, γιατί έτσι χάθηκε μια (ακόμα) προοπτική αγώνα, που θα μπορούσε να πλαισιωθεί και από άλλα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε μια περίοδο μάλιστα που κάτι τέτοιο αφενός θα έδινε μια ώθηση στο ανταγωνιστικό κίνημα και αφετέρου θα ήταν ίσως η μόνη δυναμική απάντηση στις κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια. Βέβαια δεν θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί να κρίνουμε τις διαθέσεις του κόσμου που ήταν μέσα στο πολυτεχνείο, αντίθετα με αυτούς που αποφάσισαν για την έξοδο από αυτό με τη στάμπα του φοιτητικού συλλόγου. Θεωρούμε ότι και μπορούσαμε και έπρεπε να κάτσουμε να κάνουμε μία μίνι συνέλευση στο προαύλιο του εμπ, όπου θα ενημερωνόμασταν για τις επικρατούσες συνθήκες, θα συζητούσαμε τις προοπτικές που διαφαίνονταν, θα κρίναμε τις καταστάσεις και θα μετρούσαμε τις δυνάμεις μας, αποφεύγοντας τις σπασμωδικές και πανικόβλητες κινήσεις. Όσοι ψήνονταν για κατάληψη θα έμεναν και οι υπόλοιποι θα έφευγαν. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως στο πολυτεχνείο κατευθυνθήκαμε αρχικά με στόχο να γίνει συντονισμός .

Η τακτική που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα εαακ ήδη πριν την πορεία, όπως φάνηκε από την περιφρούρηση, ήταν η ανάδειξη της εικόνας του φοιτητή-θύματος απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα. Αυτή η λογική, που στόχο έχει τη συγκίνηση του «λαού» ώστε να «πάρει το μέρος μας», είναι επικίνδυνη για πολλούς λόγους: δημιουργεί μια εικόνα παντοδυναμίας του εκάστοτε εχθρού, αναπαράγοντας έτσι το φόβο, μεταφέρει την αντιπαράθεση στο θυμικό, αποπολιτικοποιώντας την, και επιπλέον, για να είναι επιτυχημένη σε βάθος χρόνου, δεν πρέπει να συνοδεύεται από δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις. Πέρα απ’ όλα τα άλλα, η τακτική αυτή έρχεται σε αντίφαση με τους πύρινους λόγους των γενικών συνελεύσεων και με κάποιες από τις πρακτικές του ίδιου του φοιτητικού κινήματος (και των ίδιων των εαακ).

Οι επόμενες μέρες επιβεβαίωσαν κάποιες ακόμα υποψίες μας. Στις γενικές συνελεύσεις των σχολών ήρθαμε σε επαφή με μία άλλη οπτική: «Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω εκείνη τη μέρα (13/11), αφού ούτως ή άλλως θα ακολουθούσαν αγωνιστικές δράσεις όπως η επετειακή τριήμερη “κατάληψη” του πολυτεχνείου». Τι να πρωτοσχολιάσουμε; Το επιχείρημα καθ’ εαυτό ή την αγωνιστικότητα ακίνδυνων παραδοσιακών δράσεων; Θα περιοριστούμε στην επισήμανση ότι δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποια «επαναστατική πρωτοπορία» αποκλιμακώνει την κατάσταση προς όφελος των σχεδιασμών της, οι οποίοι εν γένει δε συνάδουν με τις ανάγκες του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.

Και αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο: έρχεται ως αποτέλεσμα της αντίληψης των διάφορων οργανώσεων της αριστεράς ότι αυτές είναι που κατέχουν την αλήθεια, το σωστό σχέδιο δράσης για την «επανάσταση» κλπ και ότι ρόλος τους είναι να τραβάνε αιωνίως τις μάζες μπροστά• επόμενο είναι λοιπόν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο (τους) ως πλήθος που χρειάζεται καθοδήγηση (και τον εαυτό τους –διαχωρισμένο- στη θέση του καθοδηγητή).

Ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο κομμάτι του αγωνιζόμενου κόσμου ενσωματώνει, λόγω και των δομών που χτίζονται στο ευρύτερο κίνημα, τον παραπάνω διαχωρισμό, περιμένοντας από την εκάστοτε ηγεμονική οργάνωση να αναλύσει τις καταστάσεις, να θέσει προτάγματα, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει δράσεις. Περιορίζεται έτσι στην καλύτερη περίπτωση σε ένα ρόλο παθητικού συμμετέχοντα στα γεγονότα, ενώ στη χειρότερη παραμένει στο ρόλο του απλού ψηφοφόρου, αποτυγχάνοντας να αντιληφθεί τον εαυτό του -και να δράσει- ως υποκείμενο που μπορεί να φέρει την οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Με βάση τα παραπάνω, είναι αναμενόμενο σε κάθε αγώνα να πρωτοστατεί μία «πεφωτισμένη» μειοψηφία και να ακολουθείται από τις μάζες. Επειδή όμως η ύπαρξη των «πρωτοποριών» εξαρτάται άμεσα από τη στήριξη των μαζών, οι πρώτες θα πρέπει πάντα να λειτουργούν και με όρους πολιτικού κόστους.

Προφανώς, τα παραπάνω ισχύουν και εντός των φοιτητικών συλλόγων και εκεί εντοπίζουμε τη βαθύτερη αιτία για την άδοξη εγκατάλειψη μιας προοπτικής δυναμικού αγώνα όπως αυτή στις 13/11.

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ

 

 

 

Θέμα: το νέο πανεπιστήμιο, η απεργία και οι νέες σχέσεις εργασίας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για να κατεβάσετε την Μπροσούρα του

Απεργιακού Διημέρου σε pdf πατήστε:  εδώ